“8
Februari 2014, radio nieuwsdienst verzorgt door het A.N.P.:
Steeds
meer hulpverleners worden geconfronteerd met mishandelingen van
ouders door hun eigen kinderen.....”
Dan
zie ik over 10, 20 jaar in een verzorgingstehuis een oud taai
vrouwtje zitten, die tevreden en met enige trots zit te lispelen
tegen haar medebewoners dat ze in haar hele leven nog nooit is
geslagen door haar kinderen.
“Maar
ik had dan ook wel hele makkelijke kinderen hoor,”
voegt ze er
een beetje timide aan toe.
Niemand
reageert, maar je ziet ze jaloers om zich heen kijken op zoek naar
een ander onderwerp.
Op
hetzelfde moment zegt haar zoon tijdens de Vrijmibo tegen een
collega, vrouwelijk uiteraard, dat hij nog nooit zijn ouders heeft
geslagen of geschopt. Ja, dan heb je wel de aandacht van het stuk van
de zaak. Om niet al te brallerig, pocherig over te komen, voegt hij
er wel aan toe, dat hij hele lieve, makkelijke ouders had.
“Sorry;
heeft. Voor de helft dan. Ja,
da's een taaie, die moeder van mij.
Maar
zoals gezegd; makkelijk: ik hoefde maar 'n kik te geven en 'twasser.”
En zo is er een klik van gebroken ijs te horen.
Ook zij vertelt over haar
thuissituatie. Allebei haar ouders zijn gelukkig al het huis uit. Was
in het begin wel wennen, maar gelukkig betalen ze
kinder-alimentatie. Kost een paar centen hoor zo'n Au Pair.
Weleens
een discussie gehad over de vraag, of de geschiedenis zich herhaalt?
Bespaar je de moeite; die vraag is niet meer relevant.
We staan op de
drempel van een nieuw tijdperk: de geschiedenis draait zich om.
Of dat jammer is?
Ja!
Ik
kan nooit meer roepen: “Tmotnie gekkur worruh!”