Roeftan Jalon: Vastgelopen Democratie

concludeert Ad Verbrugge

Op dit moment (december 2024)

is de Eerste Kamer de regerende instantie.

Alles wat het HerstelKabinet Schoof wil doen

wordt door de Eerste Kamer afgeschoten.

Nee, niet uit landsbelang, maar uit eigenbelang.

Wat er ook gebeurt, dit kabinet zal niks kunnen doen en moet zo snel vallen.

Luister hoe Maurice de Hond het hier prachtig uitlegt:

"nou ik word steeds somberder..." (op 2 min.10)

"Gesteund" door Wierd Duk

durft Sam Hagens bij VandaagInside te vertellen dat (vanaf minuut 24:00)

"hele ministeries het werk onmogelijk wordt gemaakt door ambtenaren".

Ambtenaren ondermijnen onze democratie!

Zelfs "ongedocumenteerden", dus illegalen, dus criminelen

hebben hier meer te vertellen dan onze minister.

Democratie kan pas goed functioneren

als iedereen objectieve informatie kan krijgen.

Marianne Zwagerman geeft een voorbeeld:

Hier een korte versie

als je een kwartier te lang vindt om bewijzen te horen.

De politiek heeft de media in hun broekzak.

Kijk naar de EU, die geeft miljoenen (van de burger) aan de media voor propaganda.

Femke Halsema weet van gekkigheid ook niet meer wat ze doet.

Een antisemitisme manifestatie op de Dam wordt verboden

Amsterdam kan de veiligheid niet garanderen met zoveel agressieve moslims in de stad

Smoes: tijdens koopavond is het zo druk.

Maar een pro-palestina demo op de Dam op zaterdagmiddag...

mag doorgaan.

Op zaterdag zijn de winkels dicht in A'dem.

Denk ik.

Tja dan is dit heel normaal:

Klassenjustitie:

En zo kan dit gebeuren:

en dit:

Onze rechtspraak is duidelijk niet alleen nog een "DAADstrafrecht"

Gerald Russelman schrijft een flinke maar prima twiet hierover.

Geachte tweeter

@HKouwenberg78

. U wierp de vraag op: “Is islamisme strafbaar of islamismofobie?” Omdat dit gaat over onderwerp waarvan ik al jaren studie maak is het voor mij een uitdaging hierop eens serieus te reageren (ook als onderdeel van een boek dat ik aan het schrijven ben). Wat mij intrigeerde in uw tweet is dat daaruit niet viel op te maken of hij afkomstig is van betrekkelijke leek op dit gebied of juist van een, zeg maar, ”ver gevorderde”. In het eerste geval lijkt het dat u de bekende, maar terechte, vraag stelt of islamofobie strafbaar is. Vanuit het normale spraakgebruik ben je geneigd hierop als volgt antwoorden: een fobie is een psychiatrische afwijking (net zoals in “agorafobie”) en het is redelijk te veronderstellen dat die niet strafbaar is. Maar zo redeneert de wet helaas niet. Die geeft aan veel bekende woorden uit de spreektaal, zoals “racisme”, “xenofobie” en “islamofobie” een tweede, juridische betekenis. Hierdoor worden ze steeds dubbelzinnig gebruikt: in gangbare betekenis en in een speciale juridische betekenis. Dit zaait veel verwarring en onzekerheid. De achtergrond hiervan is dat ons recht pretendeert “daadstrafrecht” te zijn, maar dat in de praktijk niet is. Daadstrafrecht is recht dat alleen oordeelt op grond van aantoonbare daden en niet op grond van gevoelens. Als voorbeeld kun je kijken naar diefstal. Diefstal is een daad en als iemand op deze daad wordt betrapt wordt hij gestraft. De rechter concentreert zich hier op de daad en kijkt in eerste instantie niet naar achterliggende gevoelens. Maar de huidige rechtspraak laat op veel gebieden dit daadstrafrecht los en concentreert zich op de bestrijding van de achterliggende gevoelens. Dan wordt de redenering: diefstal wordt veroorzaakt door (bijvoorbeeld) hebzucht en we moeten dus die hebzucht bestrijden en strafbaar stellen. Om tegelijkertijd de pretentie van daadstrafrecht hoog te houden gebruikt de rechtspraak dan allerlei ingewikkelde formuleringen, zo spreekt men niet over het bestrijden van rassenhaat (een gevoel), maar over het bestrijden van “manifestaties van rassenhaat” (opgevat als daden). Dit dubbele gebruik van termen blijkt vooral uit het volgende. Op X en andere social media beschuldigt men elkaar voortdurend van racisme, antisemitisme, islamofobie, enzovoort. Deze termen hebben hier de gewone spreektaal-betekenis. Zoekt men nu bij de officiële instanties of deze zaken strafbaar zijn, dan geeft men daar gewoonlijk geen rechtstreeks antwoord op. Men krijgt steeds antwoorden met woordverwisseling, bijvoorbeeld: Vraag: “Is racisme strafbaar?” Antwoord: “Ja, discriminatie is strafbaar”. Twee voorbeelden: watwat.be/racisme/racism en: amnesty.nl/encyclopedie/r Het gevolg van deze dubbelzinnigheid is dat hier door de officiële instanties de suggestie wordt gewekt dat racisme strafbaar is en dat degenen die op X anderen van racisme beschuldigen ook denken dat dit het geval is. Maar het is zeer de vraag of zo’n beschuldiging juridisch stand houdt. Volgens mij bevindt men zich hier in een juridisch moeras en is het oordeel van de rechter onvoorspelbaar. Dat oordeel hangt af van zijn persoonlijke voorkeuren. En van de vraag in hoeverre hij rekening houdt met de in het ICERD-verdrag van 1965 verplicht gestelde positieve discriminatie van “achtergebleven” groepen of personen. Een volgens mij zeer gevaarlijke ontwikkeling. Dit alles geldt ook voor islamofobie. Een goed beeld van de huidige stand van zaken geeft het antwoord op een kamervraag over de strijd tegen islomofobie die op 5 december 2023 werd gesteld door Sahla en Dekker-Abdulaziz (beiden D66). Zie open.overheid.nl/documenten/ff7 Grappig is dat het genoemde niet rechtstreeks antwoord geven op de vraag hier ook weer in voor komt, onder ander in vraag 10: “Bent u bereid om maatregelen te treffen om islamofobie sneller en en strenger aan te pakken?” Antwoord: “Zowel in het demissionair kabinet als in [..] wordt de noodzaak gevoeld om de huidige aanpak van discriminatie en racisme te versterken”. Nu de vraag: “Is islamisme strafbaar of islamismofobie?” Eerst “islamisme”. Men kan dit kort definiëren als de wens de sharia in te voeren. Dan geldt volgens de gangbare Nederlandse rechtspraak dat islamisme op zichzelf niet strafbaar is, maar wèl strafbaar wordt als genoemde wens leidt tot daden van geweld of discriminatie. Ook hier weer de reductie tot “discriminatie”, een begrip waarmee je alle kanten op kunt (omdat het steeds meer wordt verbonden met minachtende gevoelens en steeds minder met feitelijk aantoonbare daden). Tot slot “islamisme-fobie”. Wat zou je hieronder kunnen verstaan? Het lijkt mij dat je dit het beste kunt definiëren als vrees voor een overname van onze cultuur door de islam (en dat lijkt mij een volstrekt legitieme vrees). Maar de juristen zullen er al snel een karikatuur van maken door dat gevoel te framen als alleen kijken naar de gewelddadige en terroristische aspecten van de islam en niet naar de goede, vreedzame aspecten daarvan. En dan wordt “islamisme-fobie” al gauw discriminatie en dus strafbaar. Deze juridische visie is terug te vinden in resolutie 1743 van de Raad van Europa uit 2010 over “Islam, Islamism and Islamophobia in Europe”: assembly.coe.int/nw/xml/XRef/Xr Volgens mij is deze resolutie sterk bevooroordeeld ten gunste van de islam doordat de islamieten hierin worden beschouwd als een zielige onderdrukte minderheden in de Europese lidstaten. Het aspect dat Europa in oorlog is met landen met een islamistische ideologie wordt buiten beschouwing gelaten. Nog een slotopmerking. Volgens mij is ons rechtssysteem een fatale richting ingeslagen toen het vlak na de Tweede Wereldoorlog het ideaal van het daadstrafrecht losliet. In deze tijd werd het denken beheerst door de herinnering aan de Jodenhaat en de holocaust en zag men het als de belangrijkste morele opgave om de rassenhaat te bestrijden. Men trachtte dit te realiseren door (rassen)haat strafbaar te stellen, dus een gevoel (niet een daad). Toch trachtte men de schijn van daadstrafrecht op te houden en dat leidde tot al die gekunstelde juridische redeneringen (“aanzetten tot haat”, enz.) waarmee we tegenwoordig te maken hebben en die het brede publiek (terecht) niet begrijpt.

Thierry Baudet: