Verbazen

Eigenlijk verbaas ik me heel weinig over nieuws, voorvallen, gebeurtenissen, uitspraken, of wat dan ook. 

Eigenlijk verbaas ik me over niets. Bijna niets dan.
Toch verbaas ik me vaak.
"Huh?" denkt u nu waarschijnlijk verbaasd.
Wat ik bedoel is, dat ik me erover verbaas dat en waarover ánderen zich zo verbazen.
En dan nog "vaak en hooglijk".

Bijvoorbeeld:
vandaag nog over de ophef die er ontstond nadat er een rapport was gepubliceerd over het martelen door de Amerikaanse CIA.
Dat zij dat ook doen dus. Ja, inclusief waterboarden. 

Dat verbaast me niks.
Maar;
ik verbaas me dat er nog zoveel mensen zijn die zich hierover verbazen. 
Denken zij werkelijk dat de CIA alles "netjes volgens de regeltjes doet"?

Zijn zij zo naïef of doen ze alsof?
Als ze zo naïef zijn, het echt niet weten, neig ik ernaar hen simpel dom te noemen.
Spelen ze deze verbazing, dan "tast ik in het duister".
Ze zullen dit wel doen om de ophef, de sensatie, het lekker kankurûh, het adrenaline spuitûh, de verveling draaglijker maken.
Daarnaast kan ik alleen maar bedenken dat ze deze verbazing acteren "om erbij te kunnen horen".

En dat verbaast mij dan weer, want dat is toch óók dom.
Wie is dommer: hij die dom speelt of dom is?

Eerlijk gezegd is dit ook onzin natuurlijk. 
Dat ik me verbaas bedoel ik, over de verbazing van anderen. 
Dat acteer ik om niet al te arrogant, betweterig over te komen. 

Echt verbazen doe ik me niet hoor. Welnee, joh.
Ik ga me niet echt verbazen over mijn eigen verbazing. Ik ben toch niet gek.

Wat mij wel oprecht verbaasde was de "ware stelling" in NRC-next:
"Één op de acht Nederlanders is zwakbegaafd".
Kijk, dát had ik niet verwacht.

RFTS