Geachte Heer M. van Nieuwkerk,
Naar aanleiding van uw nog niet geplaatste advertentie,
maar vooral naar aanleiding van mijn huidige en
zeer waarschijnlijk mijn toekomstige werkomstandigheden,
schrijf ik deze brief.
U mag deze brief dan ook beschouwen als een open sollicitatie.
Ik ben Roeftan Jalon, geboren op 21-09-1962,
dus..... 50 jaar.
Dat is tevens de belangrijkste reden van dit schrijven:
Vijftig jaar!
Lees - niet alleen voor de aardigheid -
eens het artikel uit de NRC-next van maandag 29 oktober 2012,
pagina 4 en 5, "Minder flexibel, eigen wijzer, vaker ziek."
Maar u kunt natuurlijk ook gewoon eens een actualiteitenprogramma
op radio en/of tv aanzetten en de informatie over ons vijftigplussers stroomt u tegemoet. Zelden positief. Onherkenbaar voor mij.
Zo worden wij in dit artikel “de verloren generatie” genoemd.
35% van de 519.000 werklozen, dus 183.000 is tussen de 45 en 65 jaar. Ja, u leest het goed: al vanaf 45.
En ik maar denken, dat het helemaal nog niet over mij gaat.
Ik ben verdomme al 5 jaar "verloren generatie"!
Ik wist van niks.
Hoe cynisch kan je het hebben:
niet eens in de gaten hebben dat je verloren bent.
Da’s net zoiets als nog niet door hebben,
dat je verdwaald bent, dat je mislukt bent.
Dan word ik ook nog gedwongen,
ja gedwongen, zo slim zijn ze wel,
om mijn huidige baan van een vaste aanstelling te veranderen in een zzp-baan. Dat zal over zo'n twee jaar wel een feit zijn.
(Lees mijn eerste brief aan u.
Ik heb echt geen zin meer om dat hele verhaal
weer helemaal te vertellen, "op te rakelen".
Trouwens, wie wil dat wéér lezen?)
Maar de belangrijkste reden is:
ik wordt er agressief van!
(nee, ik ga niet slaan. Het "zit binnen". Het borrelt. Driftig.)
Eerst dacht ik dat het afgelopen zou zijn.
Dat gedonder met mijn werkgever,
na mijn keuze om niet als zzp-er te gaan werken.
Maar ze blijven van alles verzinnen om
hun werknemers met vaste aanstelling te treiteren.
Het lijkt wel of ze van ons af willen.
Wat zeg ik; ze willen van ons af!
We zijn een blok aan hun been.
Nee, we doen ons werk goed. Meer dan dat.
Maar we zijn een kostenpost!
Ze wachten enkel tot het ontslagrecht versoepeld is.
Dan slaan ze echt toe.
Nog één jaartje geduld.
En degene die tot dan toe nog het getreiter hebben kunnen weerstaan, zullen dan simpel worden ontslagen.
Ze rekenen de kosten uit. Zetten die af tegen de baten. Klaar.
Het zijn maar werknemers, arbeiders, mensen.
Het is gelukkig geen geld.
Dáár kan ik dus niet meer tegen!
Dus "neem ik het heft in eigen handen".
Arbeidsbureaus?
Nee, joh, die kunnen allang niets meer voor je doen.
Zitten propvol.
Bijscholingen? Herscholing?
(Cursusje Nederlands, bijvoorbeeld.)
Wat denk je zelf?
Maar
er is ook positief nieuws:
Lodewijk Asher in de Volkskrant (dinsdag 30 oktober 2012):
"Ik wil de veramerikanisering van de arbeidsmarkt tegengaan.
Ik wil een einde maken aan het onrecht dat werknemers worden ontslagen en vervolgens als flexwerker worden teruggehaald tegen een lager salaris en met minder rechten.”
OK, Lodewijk! Zeg het!
Ik hoop oprecht, dat je dit in praktijk kan brengen.
Wat je zegt, is dus precies wat er met mij (ons) gebeurt.
Hopelijk krijg je het op tijd voor elkaar.
Als je het überhaupt voor elkaar gaat krijgen.
Voorlopig denk ik niet dat ik er nog profijt van zal hebben.
Maar het gaat niet alleen om mij.
Nog een citaat:
“Denken in mensen als kostenpost versus de kwaliteit van werken.
Je wil gewaardeerd worden, je wil trots zijn op je werk.”
Go! Lodewijk, Go!
Ik hoop dat het niet bij woorden blijft.
Probeer als Amsterdammer van Rotterdammers te leren:
Geen woorden, maar....
Tenslotte nog één:
“Werknemers van 55 jaar en ouder die ontslagen worden,
komen tot hun pensioen niet in de bijstand.”
OK, maar wat als je 54 (of zoals ik: 50) bent?
Sorry, nu ga ik zeuren.
Dit is in ieder geval al een hele geruststelling voor hen.
Trouwens wij, vijftigers, zullen straks tot ons zeventigste moeten blijven werken....
(Lees mijn volgende brief. Eh...ja, die is al bijna klaar. Ik werk vooruit.)
Dus, afdwalend, maar wel erg belangrijk en relevant,
even terug naar het aanprijzen van mezelf,
want het blijft tenslotte een sollicitatie.
Toch?
Wat zijn mijn talenten?
Mijn talent is,
“Uit niets, iets maken!”
Natuurlijk ben ik bereid om me te laten omscholen, specialiseren,
aan- en/of om te laten passen en meten.
(ja, ja, een studie Nederlands zou wel nuttig zijn.)
Als ik denk, dan is dat altijd “out of the box”
Twijfel aan alles.
Ja, ook hieraan.
Aan u de vraag,
hebt u het lef om iemand die “verloren blijkt“,
weer mee te nemen uit de berg “gevonden voorwerpen.”
Ik kan, nee, ik moet nog twintig jaar mee,
dus het loont de moeite.
En
tegen die tijd
en
ik kan het aan,
zowel geestelijk als lichamelijk,
dan wil ik ook na mijn zeventigste nog graag blijven werken.
Geen probleem.
Maar dan moet het wel een leuke, uitdagende,
niet lichamelijk en geestelijk leegzuigende
functie zijn....
Ik hoop dat u snel reageert op deze sollicitatie,
met vriendelijke groeten,
RFTS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten