De steen van Mark

Heel, heel lang....nee, niet zo heel lang geleden, nee
vanmorgen liep Mark vrolijk zoals altijd
maar nu naar een beunmarkt.
Daar moet toch wel te vinden zijn wat hij zocht.
De onderste steen!
"Wat je boven wilt krijgen, moet je wel eerst vinden."
In tegenstelling tot die beloofde 1000 euro, ging hij er nu werk van maken. 
Die peilingen zijn een bitch!
En hij vond hem. "Warempel! Blikskaters! Potjandosie!!"
Tenminste, ik stel me zo voor dat Mark dit soort woorden roept. In het openbaar dan. 

Wat hij privé zegt en doet, weet ik niet. Met Jort bijvoorbeeld.  

Nee, ik ga echt niet zeggen "dat wil je niet weten!" Dát wil ik dus wél! Jort; vertel, vertel!
Maar
in deze winkel stond een hele grote, hoge toren gebouwd van stenen. Mooi en zorgvuldig opgestapeld. Midden in de winkel. Een blikvanger. Niemand kon er omheen. Ze moesten verkocht. 

Mark peuterde en peuterde en
jawel hoor; hij kreeg de onderste los. Trok er aan en
"hoppa! hebbes!" riep hij triomfantelijk met de steen in zijn hand.
Met een tevreden glimlach draaide hij zich om en liep weg.
Maar na twee stappen stond hij stil. Hij hoorde iets. Onheilspellend.
Het begon met een laag, knarsend, kreunend geruis. Wat daarna kwam was
"knolle, knetter hard!" De stenen toren donderde in elkaar!

"Verdikke!" dacht Mark, "er zitten natuurlijk nog wat steentjes om die onderste heen."
Maar zoals altijd wist Mark het positieve te blijven zien.
"Heb ik de onderste steen of heb ik de onderste steen? Daar ging het om. Evenwicht is altijd wankel." en hij liep met een vrolijke lach naar de kassa. Weg van de puinhoop.

Bij de kassa was niemand. Iedereen was naar de puinhoop gerend om te kijken wat er gaande en nog te redden was. Van de chaos of misschien zelfs slachtoffers.

"Nou nou, nog gratis ook. Leve de marktwerking."
En zo liep Mark nog vrolijker lachend naar buiten en leefde

nog

RFTS