Hoe doe je dat?

Verdringen. Vergeten. Voorkomen. Gedachtes vermijden, beheersen?

Je hebt iets meegemaakt. Er is iets gebeurd. 

Een geliefde of bekende is dood of weg door scheiding, ziekte, reis.

Hoe dan ook: een groot gemis.

Elke minuut denk je eraan.

Het verziekt, verpest, vergalt je hele dag. En nacht. Elke dag. En elke nacht.

Agressief kun je er van worden. Of passief. Apathisch. Een zombie of een teringlijer.

Natuurlijk probeer ik die stroom van gedachtes, plannen, dromen, ideeën, vervloekingen, mijmeringen tegen te gaan.

Maar ze komen. Plotseling. En ik besef pas als ze er zijn....

als ze er zijn. Tja, dan is't te laat. Weer. Ik doe echt m'n best om het niet toe te laten. 

Even lukt het. Maar ineens zit ik er weer midden in.

Ok, ja, hard werken helpt een tijdje. Soms. Dan ineens hoor ik iemand zeggen:

"Hé! Hallo! Ik praat tegen je hoor!"

Of ik merk dat mijn voeten nat en gloeiend heet worden....

terwijl ik koffie sta in te schenken.

Of ik sta stil met m'n fiets voor een stoplicht: "Hé sukkel! Groener wordt het niet hoor!"

Ik heb niet eens door dat ik niet door heb dat die gedachtes er weer zijn.

Ik "herpak", "verman" me. Maar een minuut later...

Geen controle meer. Hoe krijg ik die? De controle over mijn gedachtes?

Want dat kan niet goed blijven gaan zo.

Ik durf me niet meer "nat" te scheren. 

Op het station ben ik bang te vroeg in de trein te stappen. 

Ik eet alleen nog maar met vork en lepel. 

Autorijden? Bloedlink. Koken? Bel alvast de brandweer.

Gek word ik ervan. En bekaf.

Slapen? Ja, tegen zessen. Dan stort ik in een coma. Zie daar maar eens uit te komen zonder defibrillator. 

Tuurlijk; koffie. Veel koffie. Maar ja; verbrandde poten.

Als iemand overleden is, is er niets meer aan te doen. Het is definitief. Je MOET er mee (leren) leven. Punt. Ja; of niet.

Nee nee, ik ben dit niet aan't bagatelliseren. Absoluut niet! 

Maar uiteindelijk zijn er maar twee mogelijkheden: ermee leren leven of niet.

Maar bijvoorbeeld bij een scheiding, reis of ziekte is er een derde mogelijkheid: hoop.

Het spreekwoord "hoop doet leven" heb ik niet voor niets verandert in "Hoop doodt leven!"

Ik wil maar één ding. Uiteindelijk. Maar da's onmogelijk.

En - zoals gezegd - probeer ik het onmogelijke mogelijke te hopen. Kansloos. (de zin alleen al.)

Die goeie ouwe Boeddha zou zeggen: "Stop met willen!"

Maar ja, makkelijk gezegd. Stop met willen wat ik wil. Ik wil willen dat ik niet meer wil wat ik wil.....

Boeddha, schiet mij maar lek!

Beste psychologen, psychiaters, filosofen, ervaringsdeskundigen,

hebben jullie nog nuttige tips

om mezelf voor de gek te houden

om niet gek van mezelf te worden?

Want anders moet ik gaan accepteren dat het leven gewoon KUT is.

RFTS