zondag 20 april 2014

Bewegen op de fiets

Ga je ergens heen waar je nog niet bent, dan ben je onderweg.

Ben je waar je wilt zijn, maar er toch weer naar toe gaat, dan heet het sport.

Dat is altijd in een rondje. Anders heet het “verdwaald”.

Doe je dat heel, heel veel, dus bewegen in een cirkeltje, dan heet het een obsessie.

Verdien je er geld mee, is het werk.

Kost het bakken geld, is het je hobby.

Beweeg je doelloos, druk, hyper, ongewenst? 

Dan korten ze je af met ADHD, ADD, KLM, PDD-nos, ANWB.

Maak je hele kleine bewegingen, ben je een zenuwpees, zenuwlijer, nerveus. 

Beweeg je naakt? Heet het sex. Beweeg je alleen? Masturberen.

Kortom; met bewegen kan je alle kanten uit. Ook letterlijk.

Met bewegen is dik geld mee te verdienen.
Dus wordt het in stand gehouden.
Beetje PR en de trutten (m/v) trappen erin.


Beweeg je meer
als je fietst op een fiets met een krom stuur en een hoog zadel dan op een “opa-fiets”? 
Verbrand je meer calorieën met 83 versnellingen? 
Krijg je meer conditie in zo'n strakke, halve maillot? 
Zeg eens eerlijk, in half korte maillot wil je toch echt niemand zien. 
Laat staan een man. Hoewel, bij een vrouw is't ook geen gezicht. 
Onsmakelijk zelfs. Ik wend me altijd gegeneerd af om
de neiging te onderdrukken naar hun kruis te wijzen en knetterhard lachen...


Ik zelf "berijd" een echte zwarte, zware “Stalen Ros” zonder versnellingen, met dikke banden. 
Speciaal gekocht om hem elke middag weer terug te mogen vinden op centraal station. 
Omdattie niet de moeite van het pikken waard is.

Er schijnen mensen te zijn die twee fietsen hebben: 
één om te gebruiken en één om te bewegen. 
Hoe je vooruit kunt komen zonder te bewegen op zo'n “gebruikersfiets”, is mij een raadsel.


Op zondag met mooi weer zien we het volgende nogal eens:

man, slap dertig, op een fiets
met een heel hoog, smal zadel en een laag wielrennersstuur
zodat z'n kont gestoken in een ballenbroek hoog in de lucht steekt,
valt vaak om bij rood licht vanwege de "clipless pedalen" 
agguntagguttig versnellingen en een superlicht freempie.

"Als ik iets aan beweging doe, doekkut goed! 
Zodat ik me zo weinig mogelijk  in hoef te spannen...dus..."

da's de man.

Tien meter daarachter 


de jonge vrouw

met één kind voor aan het stuur en één kind achterop in een zitje, twee volle zijtassen, ook nog een buggie aan het frame geklemd, een frame dat verzwaard, verstevigd, dus loodzwaar is om al deze lasten te kunnen dragen, 
geen, hooguit 3 versnellingen want die zitten in de weg met een kind voorop.

Ohja; en een bel. Die de hele weg te horen is omdat de kleine dreumes dat zo leuk vindt.

(Moeder de vrouw krijgt haar fiets niet eens opgetild
terwijl de fiets van haar autistische man Narcis niet eens een fietsbel hééft
want anders wordt zijn fiets te zwaar en is deze niet meer op te tillen met een pinkie.)

Tuurlijk;

af en toe stopt de man en kijkt achterom waar zijn vrouw toch blijft. 
Hij wil echt wel wat overnemen. Een tas of zo. Maar op zijn fiets zit natuurlijk geen pakkendrager. Gewicht, hè.

Valkenburg. Jawel: de Cauberg. 
Ik kan redelijk snel fietsen. Ja ook op mijn zware ros zonder versnellingen. 
Halverwege de beklimming sta ik langs de kant van de weg. 
Af en toe omkijkend. "Waar blijft mijn vrouw nou?" fake ik.
Ik sta eigenlijk te wachten tot er een man 
met zo'n strak pakkie en snelle racefiets voorbij steunt, kreunt, hijgt en puft. 
Eenmaal voorbij spring ik op mijn “ros” en fiets hem knetterhard achterna. 
Op het moment dat ik hem voorbij rij ga ik rechtop zitten en draai me naar hem toe: 
“Nog een straf stukkie hè?” en fiets hem zo'n 20 meter voorbij. 
Daar stop ik en kijk zoekend achterom. 
Als hij mij voorbij rijdt vraag ik: “Heb je mijn vrouw al gezien?”


Als hij voorbij is gereden......adem ik uit en "stort ik in":
natuurlijk ben ik "kaaij Kapot, mar 'kstik wel van de leut"


RFTS

Geen opmerkingen:

Een reactie posten